تضمین سلامت و رفاه آموزگاران در افغانستان

در زیر اقداماتی وجود دارد که آموزگاران می‌توانند برای کمک به خود و پیشگیری از مشکلات سلامت روان انجام دهند:

 ▪️شیوه‌های مراقبت خودی: آموزگاران می‌توانند برنامه‌ی را ایجاد کنند که شامل ورزش منظم، تغذیه متعادل و خواب کافی باشد. سهیم شدن در فعالیت‌های بدنی مانند پیاده روی، یوگا یا حتا تمرینات کششی ساده می‌تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت کلی کمک کند. به عنوان مثال، یک آموزگار ممکن است روز خود را با یک دوره یوگا 15 دقیقه‌ای شروع کند تا سطح خلق و خو و انرژی خود را قبل از رفتن به مکتب افزایش دهد.

 ▪️ایجاد یک شبکه پشتیبانی: ایجاد یک شبکه پشتیبانی از همکاران، دوستان و خانواده می‌تواند حمایت عاطفی و کمک عملی را فراهم کند. آموزگاران می‌توانند جلسات منظم یا گردهمایی‌های غیر رسمی را با آموزگاران دیگر برای به اشتراک گذاشتن تجربیات، بحث در مورد چالش‌ها و ارائه حمایت متقابل ترتیب دهند. به عنوان مثال، یک جلسه چای هفتگی بعد از مکتب می‌تواند فضای را برای آموزگاران ایجاد کند تا استراحت کرده و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

 ▪️شیوه‌های ذهن آگاهی و آرامش: تمرین شیوه‌های ذهن آگاهی و آرامش می‌تواند به آموزگاران کمک کند تا استرس و اضطراب را مدیریت کنند. شیوه‌های مانند تمرینات تنفس عمیق، مدیتیشن و تمرکز حواس را می‌توان در برنامه‌های روزانه قرار داد. یک آموزگار ممکن است از یک برنامه مراقبه ذهن آگاهی 5 دقیقه‌ای در طول استراحت استفاده کند تا ذهن خود را پاک کند و استرس را کاهش دهد.

 ▪️توسعه و آموزش حرفه‌ای: شرکت در جلسات آموزشی و توسعه حرفه‌ای با تمرکز بر مدیریت استرس و سلامت روان می‌تواند آموزگاران را با ابزارهای مورد نیاز برای مقابله با چالش‌های خود مجهز کند. کارگاه‌های آموزشی مدیریت زمان، مدیریت صنف درسی و حل تعارض می‌تواند به کاهش استرس ناشی از کار کمک کند. به عنوان مثال، شرکت در یک کارگاه آموزشی مدیریت مؤثر صنف می‌تواند راهکردهای را برای کنترل رفتارهای مخرب ارائه دهد و در نتیجه استرس را کاهش دهد.

 ▪️تعیین مرزها: آموزگاران برای جلوگیری از فرسودگی وظیفوی باید مرزهای مشخص را بین کار و زندگی شخصی تعیین کنند. این شامل زمان‌های تعیین‌شده برای برنامه‌ریزی درسی، نمره‌دهی، و پاسخ دادن به ایمیل‌ها و همچنان حصول اطمینان از زمان برای فعالیت‌های شخصی و استراحت است. به عنوان مثال، یک آموزگار ممکن است تصمیم بگیرد که ایمیل‌های کاری را بعد از ساعت 7 بعد از ظهر بررسی نکند تا مطمئن شود که زمانی برای استراحت و گذراندن با خانواده خود دارد.

 ▪️جستجوی کمک حرفه‌ای: اگر استرس یا مسائل مربوط به سلامت روان بسیار زیاد شود، آموزگاران نباید در جستجوی کمک حرفه‌ای تردید کنند. دسترسی به خدمات مشاوره یا صحبت با یک روانشناس می‌تواند حمایت و راهنمایی لازم را فراهم کند. به عنوان مثال، آموزگار که دائماً مضطرب است، ممکن است جلسات منظمی را با یک مشاور روانی برای توسعه راهکردهای مقابله و دریافت حمایت برنامه ریزی کند.

 ▪️ایجاد یک محیط کاری مثبت: آموزگاران می‌توانند با تقویت همکاری و حمایت متقابل بین همکاران، به یک محیط کاری مثبت کمک کنند. راه‌اندازی گروه‌های حمایت از همتایان یا پروژه‌های مشترک می‌تواند حس اجتماعی را تقویت کند و احساس انزوا را کاهش دهد. به عنوان مثال، یک آموزگار ممکن است یک برنامه راهنمایی همسالان را آغاز کند که در آن آموزگاران با تجربه از آموزگاران جدید حمایت می‌شوند، که در آن مشاوره و استراتیژی‌ها را به اشتراک می‌گذارند.

با اتخاذ این تدابیر مراقبت خودی و راهکردهای پیشگیرانه، آموزگاران در افغانستان می‌توانند سلامت روانی و رفاه خود را بهبود بخشند و از این طریق توانایی خود را برای ارائه آموزش با کیفیت به شاگردان خود افزایش دهند.

11-1.  رسیدگی به نیاز های صحت روانی و جسمی آموزگاران افغان

آموزگاران نقش حیاتی را در طرح کردن آینده افغانستان ایفا می‌کنند، اما آنها اغلب با چالش‌های مهمی روبرو هستند که بر سلامت روحی و جسمی آنها تأثیر می‌گذارد. سطوح بالای استرس، شرایط نامناسب کار و دسترسی محدود به مراقبت‌های بهداشتی به نابرابری‌های صحی که آموزگاران افغان تجربه می‌کنند، کمک می‌کند. پرداختن به این نیازها برای تضمین رفاه آنها و توانمند ساختن آنها برای ایفای مؤثر نقش هایشان ضروری است.

11-1-1. چالش‌های سلامت روان

افغانستان ده‌ها سال با درگیری و بی‌ثباتی مواجه بوده است که منجر به آسیب‌های روانی و مشکلات روانی گسترده شده است. آموزگاران از این چالش‌ها مصون نیستند و ممکن است علائم اضطراب، افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه یا پس‌ضربه (PTSD) را تجربه کنند. علاوه بر این، ماهیت سخت کار آنها می‌تواند منجر به فرسودگی و خستگی عاطفی شود.

11-1-2. چالش‌های سلامت جسمانی

 آموزگاران افغانستان اغلب در محیط‌های کار می‌کنند که با منابع و دسترسی محدود به خدمات اولیه مراقبت‌های صحی قرار دارند. بهداشت نامناسب، تغذیه ناکافی و قرار گرفتن در معرض بیماری‌های عفونی از نگرانی‌های رایج هستند. علاوه بر این، ایمنی فیزیکی ممکن است در مناطق تحت تأثیر درگیری و نا امنی به خطر بیفتد.